Polański pokazuje, że - jako reżyser - nawet w wieku 90 lat ma więcej talentu w małym palcu od 99 proc. młodszych reżyserów (są starsi?) - sceny są świetnie zaaranżowane, muzyka doskonale spina wątki, nadaje rytm, a kolory, światło tworzą filmowy kosmos.
Jeden z krytyków dał filmowi jedną gwiazdkę, kompletnie przekreślając to, co napisałem powyżej, czyli maestrię reżyserską, skupiając się na "dziaderskości" fabuły. Dziwne to.
To z pewnością słabszy film Polańskiego, dla mnie na tym samym poziomie co "Prawdziwa historia". Jego zasadniczym problemem jest... - nie wiem, czemu Polański postanowił go nakręcić, czemu postanowił dwa lata życia poświęcić akurat temu pomysłowi? Czemu wybrał na bohaterów akurat te postacie? Nie znajduję tu ani metafory, ani zasadności portretowania akurat tej grupy ludzi. Przy czym nie chylę też czoła nad "W trójkącie", który jest dla mnie wtórny i powierzchowny (a to o tym filmie wspominano nieco w kontekście Polańskiego - że Polański też krytykuje jakieś elity). The Palace, jak rozumiem, miał być komedią, ale poza paroma śmiesznymi momentami (portretami), nie jest śmieszny. Więc pytam się - po co?